Controle, loslaten en verbinden anders bekeken. Het paard en de ruiter in ieder mens.

Veel mensen hebben ‘iets’  met controle. Controle over een situatie, over zichzelf, over anderen. Dat bekomt ze niet altijd even goed. Daarom zijn er zoveel cursussen over ‘loslaten’.  Loslaten zou de sleutel zijn tot meer levensgeluk, vrijheid, liefde en ‘leven in het nu’. Begerenswaardige dingen. Gedeeltelijk is dat zo. Toch moet je niet zomaar alles loslaten. Je eerste taak is de verbinding in jezelf te herstellen. En dat doe je door je hart voor jezelf open te stellen.

Laat je meenemen in deze vergelijking…

Je kunt een mens vergelijken met een paard-en-ruiter combinatie. De ruiter symboliseert het bovenste gedeelte van het lichaam, met name het hoofd en de schouders, borstkas. Dat deel is verbonden met het uitoefenen van controle. Het paard staat voor het onderste gedeelte dat wil zeggen de buik, bekken, benen en voeten. Het paard levert de energie, staat voor betrouwbaarheid, plezier en het contact met de aarde. Het is het dierlijke stuk in ons. De ruiter geeft richting, heeft overzicht op de omgeving en de invloed op de snelheid van de hele combinatie. Vertrouwen en samenwerking tussen beide is nodig om de combinatie tot een gelukkig en goed functionerende mens te maken.

Tweetalig en onbegrip

De ruiter praat best veel. Hij gebruikt de snelheid van de gedachten en de taal van woorden. Het paard kan ook praten. Het kent verschillende talen: gevoelens en emoties, impulsen, spierspanningen, fysieke uitingen. Daarmee maakt het zijn kracht, eigenheid, plezier duidelijk aan de ruiter. Tenminste als deze het horen wil. En dat is lang niet vanzelfsprekend. Bij ons westerlingen is er namelijk in de loop van de eeuwen een overwaardering gekomen voor de functie van de ruiter en een onderwaardering voor het paard. De ruiter werd over het paard getild, en denkt vanuit zijn positie alles voor het zeggen te hebben.

Angst leidt tot controledrang

De ruiter (hoofd-bovenlichaam)  is van mening dat het paard minderwaardig is, het is immers laag-bij-de-gronds, dierlijk, ongericht en daardoor afkeurenswaardig. Het echte verhaal is dat de ruiter stiekem bang is dat het paard op hol slaat in zijn ongebreideld enthousiasme. De ruiter is een beetje bang voor de kracht van het paard. Dan gaat de ruiter strenge stemmen produceren om controle te houden, meestal opdrachten: je moet zus, je moet zo! Je moet je niet aanstellen, beter je best doen! Het schrikbeeld van het op hol geslagen paard doet hem de teugels strak aantrekken. Maar eigenlijk slaat hij zelf op hol: met het vormen van overmatige gedachten, piekeren, zorgen maken, zelfevaluaties die altijd negatief uitvallen.

Het paard (rest van het lichaam) ziet het anders. Soms voelt het paard zich voor het karretje gespannen, het levert energie maar de ruiter gaat met de eer strijken. Het paard voelt zich niet gezien. Het kan zijn dat het paard daardoor wegkwijnt en dus minder energie levert. Of het paard kan in zijn trouw en loyaliteit ‘alles eruit persen wat erin zit’ in de hoop gezien te worden door de ruiter. Of het paard komt in opstand, haakt bozig af of gaat zich ferm uitdrukken in de taal die hem ter beschikking staat: emoties, spanningen of ziekten kunnen op – voor de ruiter-  zeer onhandige momenten gaan opspelen. Het gaat bokken! In ruiter-taal zegt het paard: heb oog voor mij!

En dan gaat de combinatie ontsporen.

Eigenlijk moet de combinatie even van de weg worden gehaald en even worden nagekeken. Het blijkt dan vaak dat het hart, het communicatiecentrum, gesloten is. Het hart is een veilige plek waar paard en ruiter elkaar kunnen ontmoeten zonder gevaar voor gezichtsverlies (waar met name de ruiter zo bang voor is). Het hart staat voor de wijsheid en voor zelfliefde. Vanuit wijsheid kun je beiden aan het woord laten. De taal van het hart is universeel. Het wordt door zowel ruiter als paard begrepen.

Hartsverbinding en controle loslaten- een oefening.

Ga eens rustig zitten en maak contact met je hart. Dat kun je doen door je ogen even te sluiten, je hand op je hart te leggen, de warmte van je hand toe te laten ter hoogte van je hart. Voel hoe het klopt. Maak zo contact met het verbindingscentrum in jezelf. Buig je hoofd iets en laat je gezicht verzachten. Vraag jezelf wat er te voelen valt, vraag naar de taal van het paard. Soms merk je direct wat jouw paard te zeggen heeft. Het is blij dat het gehoord wordt. In verbinding met het hart raken de scherpe kantjes van het bokken af. Zo kan boosheid weer verdriet worden, bijvoorbeeld om het niet gewaardeerd zijn.

De ruiter heeft ook nog steeds wat te zeggen. Wat zijn zo jouw gedachtes die rondgaan in je hoofd? Ook nu kan zijn belerende gekakel door de ruimte schallen. Toch, in de welwillende neutraliteit van het hart, kunnen ook bij de ruiter de scherpe kantjes eraf slijten. De gedachten en woorden worden zachter. En zo kan ook de ruiter oog krijgen voor het paard, waardoor het paard minder noodzaak voelt om te bokken, stil te vallen of op hol te slaan. Ze schenken elkaar hun vertrouwen en de verbinding wordt hersteld. De ruiter buigt het hoofd voor de levenskracht van het paard en het paard accepteert blij de leiding van de ruiter.

Wat een vreugde om weer verbonden te zijn. Verbonden met jezelf. Je hebt de overmatige activiteit van je hoofd losgelaten.

Is luisteren naar je gevoel een ‘dingetje’ voor jou? Lees verder in het artikel over de boodschap van boosheid: “Boosheid inslikken of uiten: wat doet jou goed?”