Moeite met ruimte innemen? Zo laat je een oud patroon los.

Moeite met ruimte innemen hebben heel veel mensen. Soms blijf je daardoor langer met een gebeurtenis bezig dan je zelf wil. Volgens mijn huisarts hebben we zelfs psychologisch meer last van dingen die te maken hebben met andere mensen dan van feitelijke tegenslagen! Ruimte innemen ten opzichte van anderen is typisch zo’n thema. En ik kan erover meepraten. Het is wel iets dat ik wil ombuigen…

Boze reactie

Ik ben aan het oefenen met beter voelen wat ik wil en zorgen voor mezelf. Graag vertel ik je over een voorval dat daarmee te maken heeft. Ik heb een fijne hobby: paardrijden. Laatst had ik een afspraak gemaakt voor een proefrit op een paard, en ik moest door omstandigheden of eigen (gebrek aan) fitheid, voor de 2^e keer afzeggen. Ik kreeg echter geen begrip voor mijn afzegging, maar een boze reactie. De paardenverhuurster zei: “Ik heb mijn tijd vrijgehouden hiervoor en dit was de enige mogelijkheid die er was!” De deur werd dichtgedaan.

Lag het aan mij?

Deze communicatie maalde nog een tijd door in mijn gedachten…ik merkte dat ik bij mezelf na bleef gaan of ik het anders had moeten doen, of ik egoïstisch was misschien want ik had toch wel naar de afspraak kunnen gaan, dan maar met extra pijnstillers op. Dat ik de telefoon moest gaan pakken om het contact te herstellen en zo ging dat maar door. Ik viel dus in mijn patroon door mijn houding van: Ja, ik zit fout, vertel me wat ik kan doen om het goed te maken met je. Ik maakte mezelf kleiner daarmee en ik voelde me er naar bij, ik werd er gedeprimeerd en gespannen van.

Loslaten door te luisteren naar je lichaam

Ik wilde deze nare twijfelmodus maar al te graag loslaten. Maar ja hoe deed ik dat ook weer? O, ja! naar mijn lichaam gaan! en ik begon mijn voeten vast in rondjes te draaien en ging mijn ademhaling volgen. Tja, je moet er maar opkomen als lichaamsgericht therapeut ;-).

Autonomie uit handen gegeven aan de ander

Vrij snel voelde ik mezelf milder worden en kon ik zien wat er onder het vasthouden van alle gedachten zat: ik was ‘gewoon’ in een oud patroon geschoten! En wel een rol dat ik als kind vaak had (een zogenaamde kindrol). Geen wonder dat ik me onmachtig voelde, passief. Als kind zit je namelijk ook in een afhankelijke positie. Ik had de paardenverhuurster, mijn tegenspeler, automatisch in een boze-ouderrol gezet! Het komt erop neer dat ik mezelf de macht ontnam en die aan háár toebedeelde! En dan zet je jezelf klem natuurlijk. Ik had geen autonomie meer.

Je voelt je kracht weer

Door weer contact met mezelf te maken, en echt even gewoon naar mijn lichaam te luisteren, deze te volgen werd ik zachter voor mezelf. Door het spannen en ontspannen van mijn handen, begon ik mijn kracht weer te voelen, allereerst fysiek. Daarna algauw door te beseffen: “Ik ben geen kind meer, ik ben volwassen! Ik hoef hier geen slachtoffer van te zijn en ik kan iets met deze situatie. Niemand anders dan ikzelf bepaalt hoe ik me gedraag en hoe ik me voel!”. Ik nam mijn autonomie weer terug. Met dit inzicht en met tranen kwam ik weer tot rust. Ik heb geen last meer gehad van de gedachten rondom het voorval. Ik kon mijn energie weer focussen op andere dingen.

Conclusie

Zo zie je maar weer dat dat oude patronen ook in huidige leven je welzijn en rust nog behoorlijk kan beïnvloeden. Het kan je focus en je kracht wegnemen.  En ik heb gemerkt dat er gelukkig een uitweg is uit een piekermodus: De belangrijkste stap eruit is geweest dat ik naar mijn lichaam ging met mijn aandacht, focus op voeten, adem en spieren. Daar heb ik me mee verbonden en zo mijn rust teruggevonden.

Heeft dit artikel je op de een of andere manier iets gebracht? Laat het me weten en reageer onder het artikel!

 

Direct persoonlijk advies? Ik bied nog 2 weken in de zomer GRATIS telefonische inzicht-sessies aan.

Lees ook over Sandra’s proces bij Lijfwerk:  Sandra en haar moeder: van altijd lief zijn naar vrij je grenzen aangeven.